ونسان ون گوگ در مارس ۱۸۸۹، چند هفته پس از بریدن گوشش، دوباره به بیمارستان منتقل شد. در آن زمان کاغذ برای نوشتن نامه تمام کرده بود. راه‌حل او این بود که از پشت پاکت نامه‌ای که به تازگی از برادرش تئو در آرل دریافت کرده بود، برای نوشتن استفاده کند.

ونسانت پس از پر کردن بدنه نامه، در انتهای آن روی پاکت نوشت: “شاید این یک نوع قرنطینه باشد که مرا در آن قرار داده‌اند. من چه میدانم؟”

در واقع، ون گوگ پس از بریدن گوشش، توسط همسایگانش قرنطینه شده بود. او به ناحق به عنوان فردی خطرناک برای دیگران شناخته شد و پلیس دستور انتقال او به بیمارستان را صادر کرد. او مجبور شد خانه محبوبش، خانه زرد را ترک کند.

همانطور که ونسانت به تئو شکایت کرد: “اینجا هستم، روزهای طولانی زیر قفل و کلید با نگهبانان در سلول انفرادی حبس شده‌ام.” او اصرار داشت که “دیوانه نیستم، بلکه همان برادری هستم که می‌شناسی.”